Santorini. Czy warto pojechać na grecką wyspę?

Jeszcze nigdy, w żadnym miejscu, w zaledwie godzinę po przybyciu, nie usłyszałam tylu zachwytów nad tak niewielkim skrawkiem lądu. Cóż może tu tak czarować? Tajemnice ukryte w cieniu czarnych skał? A może stoicki spokój okraszony miejscowym winem? Trudno powiedzieć. Jedno jest pewne - grecka wyspa Santorini, uznawana za jedną z najpiękniejszych wysp świata, potrafi uwodzić. 

Santorini uznawana jest za jedną z najpiękniejszych wysp świata

Jak się dostać na Santorini

Santorini leży w centrum turystycznych Cyklad, dawniej znanych Polakom głównie dzięki przebojowi grupy Maanam z 1981 roku. I tak jak śpiewała Kora, cykady rzeczywiście tam "cykają", nocą spadają gwiazdy, a dyskoteka wciąż gra.

Wracając do samych Cyklad… Ten grecki archipelag składa się z niemal dwustu wysp otoczonych wodami mórz: Egejskiego, Kreteńskiego i Mirtejskiego. Wyspy różnią się od siebie charakterem i wielkością, a każda z osobna jest fascynująca. I choć największe to Andros, Tinos, Mykonos i Naksos, właśnie Santorini zyskała najbardziej na popularności. Statystyki mówią, że od maja do października przybywa tu prawie milion ludzi.

Można tu przylecieć samolotem, ale do wyboru jest też prom, wodolot, jacht. W sumie najprościej dostać się tu drogą wodną, która prowadzi nas na "parking", czyli do wielkiej kaldery – zapadniętego krateru wulkanu. Po lewej stronie z wody wyłaniają się trzy mniejsze wyspy. Na jednej z nich, Nea Kameni wciąż daje o sobie znać czynny krater wulkanu. Ostatni wybuch miał tu miejsce w 1956 roku. Natomiast po prawej stronie wzrok przykuwa połyskująca biel zabudowań, balansująca na krawędzi trochę upiornego klifu. Można odnieść wrażenie, że te białe gniazda okraszone błękitnymi dodatkami, za chwilę osuną się do wody po pumeksowej czarnej ścianie.

Tak czy inaczej, ten wulkaniczny skrawek lądu w niczym nie przypomina miejsca, do którego się jeździ, by godzinami leżeć plackiem na plaży. Zresztą plaże na Santorini wulkaniczny pył zabarwił na czarno i rudo, przez co nie zaliczają się raczej do największych atrakcji wyspy. Słońca tu jednak nie brakuje. Latem temperatura szybuje mocno w górę, szczególnie w głębi lądu przekraczając 40 st. C. Jednak upał nie męczy. I choć skąpa roślinność wydzierająca z suchej jak pieprz ziemi, kojarzy się bardziej z pustynnymi pejzażami północnej Afryki niż z Grecją, otaczające morskie fale zapewnią przeżycia, które wspomina się z błyskiem w oku. Taka pogoda aż kusi, by wyruszyć łódką i podziwiać bajkowe klify wyspy od strony wody lub by wybrać się na połów ośmiornic.

Wulkan - tykająca bomba

 

Fira i Oia - mekka ar­ty­stów

Zaułki Santorini, mekka ar­ty­stów i jedno z najczę­ściej fo­to­gra­fo­wa­nych miejsc na świecie

Santorini, biło niebieski krajobraz urzeka każdego, kto tu przyjedzie

W czasach nowożytnych Santorini przez lata była głownie wyspą żeglarzy i marynarzy. Kilkadziesiąt lat temu pokochali ją artyści. Za poetami, malarzami i rzeźbiarzami, zaczęli przybywać turyści. Tłumy turystów.

 

Najczęstszym celem przyjeżdżających tu jest niemal zawieszona na klifie stolica Santorini – Fira. To tu znajduje Stary Port (Old Port), w którym wielkie wycieczkowce nie mogą dobijać do samego brzegu, a turystów na ląd dowozi się niewielkimi łódkami. Z portu do miasta dostać się można na trzy sposoby – kolejką, pokonując samodzielnie drogę, na którą składa się 600 schodów lub wybierając grzbiet osła wspinającego się po tych samych schodach. Zresztą śmiało powiedzieć można, że osły to tutejsze taksówki - uliczki są tu bowiem zbyt wąskie dla samochodów. Dobrze jest tu choćby na kilka godzin zgubić się w zaułkach, by w spokoju poczuć jego prawdziwy urok poza głównymi ulicami, na których jest zbyt wiele blichtru.

 

Urzeka tu wiele rzeczy, choć najbardziej spektakularne krajobrazy kryją się na północnym krańcu wyspy, w Oia. Do tej mekki ar­ty­stów i jednego z najczę­ściej fo­to­gra­fo­wa­nych miejsc na wy­spie, a może i w całej Grecji, dociera się krętymi serpentynami nad przepaścią. Aż dziw bierze, że do lat siedemdziesiątych XX wieku Oia była biedną zapomnianą wioską. Dziś wiele domostw, nawet tych wykutych w skałach, zamieniono na luksusowe apartamenty z prywatnymi basenami, a z miejscowych wystaw wyzierają luksusowe produkty.

 

To tu znajdziemy słynną niebieską kopułę kościoła pod wezwaniem Św. Mikołaja, patrona rybaków, oraz równie słynny wiatrak znajdujący się na samym końcu miasteczka, tuż nad klifem. Dobrze jest choćby na kilka godzin zgubić się w zaułkach miasteczka, by w spokoju poczuć jego prawdziwy urok poza głównymi ulicami, na których jest zbyt wiele blichtru. Wieczorem za to koniecznie trzeba poszukać spokojnej kawiarni, by przy lampce wina podziwiać widok na niezwykły wulkan okraszony promieniami zachodzącego słońca.
Wieczorami, kiedy nasączone światłem powietrze zaciera granicę między niebem a morzem, setki ludzi przyjeżdżają tu tylko po to, by podziwiać niewiarygodny zachód słońca.

 

 

Fira czy Oia to oczywiste tutejsze szlagiery, których walorów nikomu nie trzeba zachwalać. To też najbogatsze miasta, gdzie przepych i bogactwo dostrzec można niemal na każdym kroku. Co się stanie, kiedy postanowimy uciec z tych bajecznych miejsc? Malownicza trasa prowadzi z Oia wzdłuż klifów, ku sercu wyspy. Warto wybrać się na taką wycieczkę, by trafić do miejsc, w których nie ma tłumów, słychać tylko granie cykad i czuć zapach dzikiego tymianku, a przydrożne knajpki z stolikami w kolorze wody i kraciastymi obrusami, serwują domowe wino. O słodkim vinsanto z suszonych na słońcu winogron powiedzieć można tylko, że jest jedyne w swoim rodzaju.

 

Podróż przez wyspę nie zajmuje dużo czasu. Santorini w najdłuższym miejscu ma dwanaście kilometrów, a w najwęższym zaledwie dwa. Popularnym na wyspie skuterem z jednego krańca wyspy na drugi bez problemu przejechać można w godzinę. Może nawet krócej. Oczywiście tylko w teorii, bo trzeba by jechać niemal bez przerwy, podczas gdy trasa obfituje w atrakcje, na których odwiedzenie zabrakłoby i tygodnia.

 

Po nacieszeniu oka widokami na wszystkie okoliczne wyspy, warto zainteresować się plażami, na których okrągłe kamyki stukają o siebie, wprawiane w ruch najmniejszą falą. Jednak same w sobie nie są najpiękniejsze. Wulkaniczne wybrzeża wyspy charakteryzuje się wysokimi skalistymi urwiskami oraz wąskimi piaszczysto-żwirowymi poszyciem. Odpowiednie wiatry sprawiają za to, że wyspa stała się mekką surferów i kitesurferów. Nie brakuje tu też że­glar­zy, których skaliste wybrzeże i surowe krajobrazy nie odstraszają. Ich łodzie stanowią wspaniały kontrast dla wody otaczającej wyspę. Niezmiennie od lat na wyspie pojawiają się fani "Wielkiego Błękitu" Luca Bessona. Nic zaskakującego. Przecież właśnie tu był kręcony film.

Szukając na wyspie miejsc oryginalnych, koniecznie trzeba odwiedzić winni­ce - od ma­łych, z za­le­d­wie kil­ko­ma krzacz­ka­mi, do ogromnych pól upraw­nych. Pokrywają jedną trzecią powierzchni wyspy. Przygotujmy się jednak, że bez dobrego wina pod pachą, gospodarz raczej nas nie wypuści. 

 

Wśród drzew pinii i pistacji kryje się dużo więcej niespodzianek, choć wyspa w dużej części składa się z wielkich pustych przestrzeni, po których wiją się wąskie drogi. Jazda skuterami przez stare wioski, strome pagórki i dziewicze obszary, to zarazem najpiękniejsza przyrodnicza wycieczka na wyspie. Czasami podziwiać można księżycowy krajobraz, innym razem z góry przyglądać się morskim jaskiniom. Od czasu do czasu trzeba się zatrzymać, bo dopiero gdy opada kurz podnoszący się z piaszczystej nawierzchni, odsłania się prawdziwa atrakcja tej trasy - niesamowite widoki. 

 

Urok tutejszych zakamarków łatwiej dostrzec, gdy nie są zatłoczone, jednak nie łudźmy się, że lato spędzimy tu podziwiając otoczenie, snując się leniwie po pustkowiach. Na Santorini niemal zawsze jest gęsto od turystów. O wytchnienie z pewnością łatwiej tu wiosną lub jesienią.